Murchison Falls National Park & Jinja
Door: Guy & Sanne
Blijf op de hoogte en volg Guy en Sanne
21 Februari 2014 | Oeganda, Jinja
Je hadden er nog ééntje van ons tegoed ;-).
Murchison Falls National Park & Jinja:
Maandag rijden we vanuit Chimps' Nest naar de grotere stad Masindi. We rijden voornamelijk over dirtroads wat een 7 - 8 uur in beslag neemt. Rond de klok van 17 uur komen we gebroken aan bij New Court View Hotel. Niets spannends te melden behalve de aanwezigheid van wifi (de 2e van al onze verblijven tot zover!), een goede Indiase curry (ook al was de medium niet echt medium volgens Europese begrippen) en de eerste douche met fatsoenlijke druk. FF goed het stof eraf spuiten!
Bij het ontbijt krijgt Sanne de vraag van de ober gesteld of haar reisgenoot (Guy dus) haar broer of vriendje is. Mocht Guy de broer zijn, dan wilt hij graag z'n zus aan Guy koppelen. Guy lijkt volgens hem op een doktor. Sanne trouwens op een lerares. In de ochtend vervolgen we ons reis naar Murchison en krijgt Sanne legio kushandjes toegeworpen van Oegandese kerels die in de laadklep van een vrachtauto'tje zijn gepropt. Onze ego's zijn weer gestreeld ;-).
We logeren deze avond in de Murchison River Lodge in de Safari tent. Dit is een grote tent, met 2 grote bedden en een eigen badkamer (dit geheel onder een groot rieten dak om de tent relatief koel te houden). Heel gave slaapplek! De bar en het restaurant geven uitzicht op de Albert Nile. We zitten dicht aan het water waardoor we continu een heerlijk verkoelend briesje voelen. Zalig in vergelijking tot het windstille Queen Elizabeth. Na de lunch (chili con carne) zoeken we verkoeling in het zwembad en gaan we naderhand wederom op leeuwenjacht.
Om in leeuwenterritorium te komen, moeten we met de ferry naar de overkant van de Albert Nile. Al gauw krijgen we weer problemen met de oververhitte motor. Het is inmiddels een uur of 16:30 en weer snikheet. Na het bijvullen van de radiator met een liter of 2 vervolgen we de rit. We zien onze eerste giraffen en de patas aap (een aap die zich lekker voelt op de droge Savanne). Na een anderhalf uur rondrijden nog steeds geen leeuwen gezien (zelfs niet op de "Lion Track". We moeten uiterlijk om 19 uur de laatste ferry halen en de temperatuurmeter van de motor loopt weer hoog op. Dit duidt wéér op het bijvullen van de radiator. Je hoort het water letterlijk koken. Het is inmiddels 18:30 uur en zetten de jeep langs de weg. Bij het voorzichtig losmaken van de radiatordop, lijkt het alsof je met een fluitketel bezig bent. De stoom probeert via alle openingen te ontsnappen. Om 18:40 uur is de radiator bijgevuld en dan hebben we nog 20 minuten over om een afstand af te leggen waar we zeker 20 minuten voor nodig hebben. Het wordt een race tegen de klok die we maar net halen. De ferry is net vertrokken maar zet deze weer in z'n achteruit zodra we aan wal verschijnen. We balen dat we weer geen leeuwen hebben gezien en besluiten dat we de volgende ochtend een laatste poging wagen met een ranger.
Te laat opgestaan (5:45 uur is vroeg genoeg...). Radiator wederom bijvullen (hadden we dat niet de dag ervoor kunnen doen?! Ja...). Zondagsrijders onderweg (grrrrr). Bewijs kopen voor de ferry crossing (hadden we dat niet de dag ervoor kunnen doen?! Ja...). Wederom dus stressen om op tijd te zijn voor de oversteek. Tis ook zóóóó niet-oegandees. Alles maar dan ook alles gaat hier op het gemak. Tis bijvoorbeeld heel normaal dat je een uur op je eten moet wachten, maar de ferry crossing vaart volgens een strakke en te beperkte dienstregeling (?!).
Hoe dan ook aan de overkant op zoek naar hulp en die komt in de vorm van UWA-er Charles. Een kleine maar vrolijk gemutste man in een donkergroen uniform met een verrekijker om z'n nek. Sanne noemt hem al toepasselijk onze "eigen tuinkabouter". Charles werkt al 12 jaar voor de UWA en heeft een vrouw en 3 kids (2 jongens en een meisje van 10 maanden). Hij werkt meestal 22 dagen achter elkaar en heeft daarna 7 dagen verlof, zodat hij naar z'n gezin kan die op 2/3 uur rijafstand wonen. Anyways, Charles pleegt wat telefoontjes naar collega's en chauffeurs die ook al op leeuwenjacht zijn en stippelt de route uit. Onderweg stoppen we een aantal keren zodat Charles met z'n verrekijker op een heuvel kan staan en de vlakte kan bestuderen. Het gedrag van de planteneters is daarbij heel belangrijk. Is er paniek? Is hun aandacht gevestigd op een specifieke richting? We komen langs een aantal karkassen wat de aanwezigheid van leeuwen zeker verklaart. Na een uurtje meent hij een leeuw te zien. Het probleem is, ook al hebben we Charles, dat we officieel niet van de paden af mogen (hij is een gids en geen tracker) en daar zit de leeuw juist. Onder het mom van "ik dacht dat ik de leeuw mank zag lopen", gaan we offroad en rijden naar de richting waar hij de leeuw heeft gezien. Na wat slalommen en gehobbel, verschijnt er achter een struik een prachtige mannetjes leeuw. We naderen tot een aantal meter, maar de leeuw blijft onverstoord liggen en werp ons een aantal blikken toe. Na een paar minuten rijden we weer naar het pad om niet 'gepakt' te worden ;-). We rijden door naar de delta waar een grote stroom buffels heil zoekt voor een drankje.
Na een paar uur rijden, zonder verdere leeuwen te zien, besluiten we om er maar een eind aan te breien. Op de terugweg houdt de versnellingsbak er echter mee op. Alleen de achteruit werkt nog als enige versnelling van deze automaat. De Ranger, die gelukkig wat contacten in het veld heeft, regelt in no time een sleepwagen (een ander busje vol toeristen) waardoor we nog op tijd de ferry kunnen halen naar het zuidelijke gedeelte van het park. Daar aangekomen parkeren we de jeep in z'n achteruit op de ferry (een hele ervaring!).
Aangekomen aan de overzijde zijn de UWA mechanics in korte tijd ter plaatse. In overeenstemming met Roadtrip Uganda (de eigenaar) probeert men de jeep ter plekke te maken. Indien niet mogelijk, dan ontvangen we een alternatieve jeep. Na een half uur blijkt al snel dat men de oplossing niet zo 1, 2, 3 gaat vinden en besluiten we ons door ons volgende verblijf op te laten halen. Daar kunnen we nog lekker de lunch meepikken en genieten van het zwembad.
De volgende ochtend ontvangen we een andere jeep met meer power en < 100.000 km op de teller. Al snel blijkt dat we geen last meer zullen hebben van een oververhit motorblok! In sneltrein vaart rijden we naar Murchison Falls (de waterval waar het park naar vernoemt is). Wat een prachtig vertoon van moeder natuur! Door de watermassa laat zich nog een regenboog zien.
We zetten koers naar Jinja (the source of the Nile). De reis verloopt lekker totdat we Kampala bereiken. Daar is het één grote verkeerschaos. Traffic Police staat erbij en kijkt ernaar met het idee van "wij weten het ook niet". Inhalen vanuit alle kanten is de normaalste zaak van de wereld. Over de laatste 100 km doen we er op deze manier een 3 tot 4 uur.
Aangekomen in Jinja (The Haven) relaxen we bij het zwembad en is de drukte al gauw vergeten. We besluiten de overige twee dagen te relaxen en niets groots (dus ook geen raften) te plannen. Het eind is in zicht van een onvergetelijke reis!
Murchison Falls National Park & Jinja:
Maandag rijden we vanuit Chimps' Nest naar de grotere stad Masindi. We rijden voornamelijk over dirtroads wat een 7 - 8 uur in beslag neemt. Rond de klok van 17 uur komen we gebroken aan bij New Court View Hotel. Niets spannends te melden behalve de aanwezigheid van wifi (de 2e van al onze verblijven tot zover!), een goede Indiase curry (ook al was de medium niet echt medium volgens Europese begrippen) en de eerste douche met fatsoenlijke druk. FF goed het stof eraf spuiten!
Bij het ontbijt krijgt Sanne de vraag van de ober gesteld of haar reisgenoot (Guy dus) haar broer of vriendje is. Mocht Guy de broer zijn, dan wilt hij graag z'n zus aan Guy koppelen. Guy lijkt volgens hem op een doktor. Sanne trouwens op een lerares. In de ochtend vervolgen we ons reis naar Murchison en krijgt Sanne legio kushandjes toegeworpen van Oegandese kerels die in de laadklep van een vrachtauto'tje zijn gepropt. Onze ego's zijn weer gestreeld ;-).
We logeren deze avond in de Murchison River Lodge in de Safari tent. Dit is een grote tent, met 2 grote bedden en een eigen badkamer (dit geheel onder een groot rieten dak om de tent relatief koel te houden). Heel gave slaapplek! De bar en het restaurant geven uitzicht op de Albert Nile. We zitten dicht aan het water waardoor we continu een heerlijk verkoelend briesje voelen. Zalig in vergelijking tot het windstille Queen Elizabeth. Na de lunch (chili con carne) zoeken we verkoeling in het zwembad en gaan we naderhand wederom op leeuwenjacht.
Om in leeuwenterritorium te komen, moeten we met de ferry naar de overkant van de Albert Nile. Al gauw krijgen we weer problemen met de oververhitte motor. Het is inmiddels een uur of 16:30 en weer snikheet. Na het bijvullen van de radiator met een liter of 2 vervolgen we de rit. We zien onze eerste giraffen en de patas aap (een aap die zich lekker voelt op de droge Savanne). Na een anderhalf uur rondrijden nog steeds geen leeuwen gezien (zelfs niet op de "Lion Track". We moeten uiterlijk om 19 uur de laatste ferry halen en de temperatuurmeter van de motor loopt weer hoog op. Dit duidt wéér op het bijvullen van de radiator. Je hoort het water letterlijk koken. Het is inmiddels 18:30 uur en zetten de jeep langs de weg. Bij het voorzichtig losmaken van de radiatordop, lijkt het alsof je met een fluitketel bezig bent. De stoom probeert via alle openingen te ontsnappen. Om 18:40 uur is de radiator bijgevuld en dan hebben we nog 20 minuten over om een afstand af te leggen waar we zeker 20 minuten voor nodig hebben. Het wordt een race tegen de klok die we maar net halen. De ferry is net vertrokken maar zet deze weer in z'n achteruit zodra we aan wal verschijnen. We balen dat we weer geen leeuwen hebben gezien en besluiten dat we de volgende ochtend een laatste poging wagen met een ranger.
Te laat opgestaan (5:45 uur is vroeg genoeg...). Radiator wederom bijvullen (hadden we dat niet de dag ervoor kunnen doen?! Ja...). Zondagsrijders onderweg (grrrrr). Bewijs kopen voor de ferry crossing (hadden we dat niet de dag ervoor kunnen doen?! Ja...). Wederom dus stressen om op tijd te zijn voor de oversteek. Tis ook zóóóó niet-oegandees. Alles maar dan ook alles gaat hier op het gemak. Tis bijvoorbeeld heel normaal dat je een uur op je eten moet wachten, maar de ferry crossing vaart volgens een strakke en te beperkte dienstregeling (?!).
Hoe dan ook aan de overkant op zoek naar hulp en die komt in de vorm van UWA-er Charles. Een kleine maar vrolijk gemutste man in een donkergroen uniform met een verrekijker om z'n nek. Sanne noemt hem al toepasselijk onze "eigen tuinkabouter". Charles werkt al 12 jaar voor de UWA en heeft een vrouw en 3 kids (2 jongens en een meisje van 10 maanden). Hij werkt meestal 22 dagen achter elkaar en heeft daarna 7 dagen verlof, zodat hij naar z'n gezin kan die op 2/3 uur rijafstand wonen. Anyways, Charles pleegt wat telefoontjes naar collega's en chauffeurs die ook al op leeuwenjacht zijn en stippelt de route uit. Onderweg stoppen we een aantal keren zodat Charles met z'n verrekijker op een heuvel kan staan en de vlakte kan bestuderen. Het gedrag van de planteneters is daarbij heel belangrijk. Is er paniek? Is hun aandacht gevestigd op een specifieke richting? We komen langs een aantal karkassen wat de aanwezigheid van leeuwen zeker verklaart. Na een uurtje meent hij een leeuw te zien. Het probleem is, ook al hebben we Charles, dat we officieel niet van de paden af mogen (hij is een gids en geen tracker) en daar zit de leeuw juist. Onder het mom van "ik dacht dat ik de leeuw mank zag lopen", gaan we offroad en rijden naar de richting waar hij de leeuw heeft gezien. Na wat slalommen en gehobbel, verschijnt er achter een struik een prachtige mannetjes leeuw. We naderen tot een aantal meter, maar de leeuw blijft onverstoord liggen en werp ons een aantal blikken toe. Na een paar minuten rijden we weer naar het pad om niet 'gepakt' te worden ;-). We rijden door naar de delta waar een grote stroom buffels heil zoekt voor een drankje.
Na een paar uur rijden, zonder verdere leeuwen te zien, besluiten we om er maar een eind aan te breien. Op de terugweg houdt de versnellingsbak er echter mee op. Alleen de achteruit werkt nog als enige versnelling van deze automaat. De Ranger, die gelukkig wat contacten in het veld heeft, regelt in no time een sleepwagen (een ander busje vol toeristen) waardoor we nog op tijd de ferry kunnen halen naar het zuidelijke gedeelte van het park. Daar aangekomen parkeren we de jeep in z'n achteruit op de ferry (een hele ervaring!).
Aangekomen aan de overzijde zijn de UWA mechanics in korte tijd ter plaatse. In overeenstemming met Roadtrip Uganda (de eigenaar) probeert men de jeep ter plekke te maken. Indien niet mogelijk, dan ontvangen we een alternatieve jeep. Na een half uur blijkt al snel dat men de oplossing niet zo 1, 2, 3 gaat vinden en besluiten we ons door ons volgende verblijf op te laten halen. Daar kunnen we nog lekker de lunch meepikken en genieten van het zwembad.
De volgende ochtend ontvangen we een andere jeep met meer power en < 100.000 km op de teller. Al snel blijkt dat we geen last meer zullen hebben van een oververhit motorblok! In sneltrein vaart rijden we naar Murchison Falls (de waterval waar het park naar vernoemt is). Wat een prachtig vertoon van moeder natuur! Door de watermassa laat zich nog een regenboog zien.
We zetten koers naar Jinja (the source of the Nile). De reis verloopt lekker totdat we Kampala bereiken. Daar is het één grote verkeerschaos. Traffic Police staat erbij en kijkt ernaar met het idee van "wij weten het ook niet". Inhalen vanuit alle kanten is de normaalste zaak van de wereld. Over de laatste 100 km doen we er op deze manier een 3 tot 4 uur.
Aangekomen in Jinja (The Haven) relaxen we bij het zwembad en is de drukte al gauw vergeten. We besluiten de overige twee dagen te relaxen en niets groots (dus ook geen raften) te plannen. Het eind is in zicht van een onvergetelijke reis!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
